ญาติธรรมที่มาพบผมส่วนใหญ่จะคุยเรื่องพระเครื่องและวัตถุมงคล น้อยคนที่ได้คุยเรื่องการปฏิบัติธรรม บางคนมาพบมีเวลาจำกัดไม่สะดวกในการพูดคุย ญาติธรรมหลายๆ ท่านที่พบยังมีความเพียรในการปฏิบัติน้อย และไม่เข้าใจแนวทางที่ถูกต้อง ผมจึงได้เขียน สรุปย่อเนื้อหาสำคัญที่นักปฏิบัติที่ควรทำและเข้าใจ หวังว่าจะเป็นประโยชน์กับท่านญาติธรรมที่สนใจในการปฏิบัติ
กฎธรรมดา
ร่างกายไม่ใช่เราไม่เป็นของเรา
พื้นฐานของกรรมฐาน
สิ่งที่ต้องทำ
ประการที่
1 ตั้งจิตนับถือเอาพระพุทธเจ้าเป็นครูบาอาจารย์
นึกถึงพระพุทธเจ้าเป็นที่เพิ่งก่อนในจิตเริ่มแรก
ประการที่
2 สมาทาน ตั้งใจมอบกายถวายชีวิต อันความรู้ทางโลกไม่สามารถทำให้หลุดพ้นได้ มีแต่สิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสจริงแท้แน่นอน
คือ มีความเชื่อและศรัทธาในองค์พระพุทธเจ้า
การพิจารณา
ความแก่
ความแก่เป็นธรรมดาของร่างกาย
ร่างกายทรุดโทรมเท่าใดยิ่งทำให้ต้องใช้กำลังใจมากขึ้น ต้องเอาใจใส่ดูแลเป็นเรื่องปกติธรรมดา ร่างกายมีสภาพการเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องธรรมดา
เจ็บไข้ได้ป่วยเป็นเรื่องธรรมดา
ร่างกายเสื่อมถอยทำให้เป็นตัวเกิดเป็นเรื่องธรรมดา ร่างกายจำเป็นต้องกินอาหาร คือ
นำสิ่งสกปกมารวมๆกันเข้าสู่ร่างกาย ก่อเชื้อโรค หมักหมม ของเสียในร่างกายเป็นธรรมดา จะไม่ให้ป่วยได้อย่างไร?
การกินอาหารเน่าเสียต้องขับถ่ายของเน่าของเสีย
การเจ็บไข้ได้ป่วยจึงเป็นเรื่องธรรมดา
การตาย เรา(จิต)ไม่ได้ทำให้ร่างกายตาย กายมันเองเป็นผู้ทำให้ตาย ร่างกายมีความตายทุกวินาที เช่น
ถูกของแข็งกระทบศีรษะแรงๆตายได้ทันที
หกล้มหัวแตกตายก็ได้
ไม่มีอะไรบอกให้เรา(จิต)รู้ว่าร่างกายจะตายเมื่อไร? แต่ร่างกายรู้ว่าตายเมื่อไรเมื่อมีอะไรมากระทบแรงๆ เรา(จิต)กับร่างกายไม่ใช่ของเรา เราไม่สามารถบังคับตามที่ต้องการได้ เราต้องยอมรับความจริงว่าเป็นเบื้องต้นของกฎธรรมดา เกิดมาแก่เป็นธรรมดา จิตอาศัยร่างกาย จิตไม่ตาย ร่างกายเป็นเพียงแค่สิ่งที่จิตอาศัยอยู่ชั่วคราวตายแน่
เราไม่จำเป็นต้องหนีความแก่ เอาแค่ประคับประคองไม่ให้น่าเกียจก็พอ ไม่ให้สกปกก็พอ ทำแบบพอดีๆ ทำอย่างคนไม่เกาะ(ร่างกาย) เอาเวลาไปเจริญภาวนามากขึ้น พิจารณาความจริงมากขึ้น พิจารณาความจริงมากขึ้น พิจารณาศีลละเอียดมากขึ้น
คือ มีกรรมบถ10 ดีขึ้น กรรมบถ10 ดีขึ้น มีความละเอียดมากขึ้น สมาธิดีมากขึ้น พรหมวิหาร4 ดีขึ้น ปัญญาดีตาม
ก็จะเห็นความเกิดแก่เจ็บตาย เห็นร่างกายสกปกตั้งแต่ปลายผมจดฝ่าเท้า หาอะไรงดงามไม่ได้
ถ้าเรา(จิต)คิดเป็น จิตก็จะสงบ
ก็จะเริ่มไม่มีการติดใน รูป รส กลิ่น เสียง จิตเราก็จะสงบ
วันคืนล่วงไปก็จะมีเวลามากขึ้น
ผลของสมาธิจริงกับสมาธิปลอม
ผลของสมาธิจริงช่วยให้คลายความโลภ ความโกรธ ความหลง ถ้าเป็นสมาธิปลอมได้ช่วยคลายเป็นแค่สมาธิกดไว้เฉยๆ
เช่น การพิจารณากสิณ
สมาธิจริงคุมอารมณ์เราได้ มีแต่อารมณ์สบาย
ยอมรับในสิ่งที่กระทบไวกว่าปกติ
จิตส่วนจิต
กายส่วนกาย
กายปล่อยให้มันตายไป
เราไม่สามารถไปบังคับมันได้
การทำกรรมฐาน
พื้นฐานมีไหม?
สมาธิมีไหม?
กรรมฐานจริง
ถูกทางทำครั้งเดียวจะต้องดีขึ้น
ทำอีกดีขึ้นอีก
***
จิตต้องนิ่งไม่สนใจเรื่องอื่นยกเว้นเรื่องที่ต้องทำ เช่น จิตจับภาพพระพุทธเจ้า
จิตจะต้องยอมรับกรรมธรรมดา เป็นพื้นฐานของการวางจิต เพ่ง หรือ
กำหนดกับสิ่งนั้นได้นานๆ
---
สมาธิอารมณ์ที่ปล่อย ตั้งอารมณ์ฌานได้ สมาธิจริงก่อนเกิดละเอียดขึ้น ละเอียดขึ้น
สามารถจบกิจเป็นพระอรหันต์ได้ คือ มีผลความก้าวหน้าในการปฏิบัติ
---
ถ้าทำแล้วหลงทาง ดังเช่นอดีต บางคนทำ 10 ปี 20 ปี ยังไม่สำเร็จเพราะอะไร? เพราะยังทำผิดเป็นการทำสมาธิปลอม
จิตของผู้เห็นธรรม จะไม่สนใจสิ่งที่ไม่ใช่ธรรม
จับความจริงให้แน่น
จับ ภาพพระ บางก็หลุด มันไม่แน่น
จับ ลมหายใจ บางทีก็ปล่อย มันไม่แน่น
จับ คำภาวนา
บางทีก็คลาย มันก็แน่นไม่ได้
--- จับความจริง
ไม่มีคลาย
เพราะเรา(จิต)จับความจริงมาตลอด
เจ็บ สังขาร
เป็นแบบนี้ จับอารมณ์นิพพาน ใจต้องนิ่งไม่หวั่นไหวต่อความจริง ความจริงเป็นแบบนี้ กายเป็นแบบนี้ จิตกับกายจะแยกตัวจากกัน
เข้าใจเห็นความวุ่นวายมากระทบ ก็ให้พิจารณาเรื่องนี้...วุ่นวาย หนอ เป็นความจริงหนอ ค่อยๆทำไป
ความปวดของร่างกายก็ส่วนความปวด
เมื่อเห็นประโยชน์ทำต่อไป
ทำจิตให้ผ่องใสตอนทำบุญ
ก่อนถวายทานทำจิตให้สะอาดก่อน จิตไม่มีเวลา
จะอยู่สถานะใดก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว
ส่วนร่างกายไม่ใช่จิตมันตายแน่นอน
เพราะไม่ใช่เราเลยบังคับมันไม่ได้ ยกตัวอย่างเช่น คนขับรถ
รถเปรียบเสมอร่างกาย เมื่อใช้ไปนานๆมันก็เก่า ตัวถัง เครื่องยนต์ต่างๆ เสื่อมสภาพ
ไม่สมารถบังคับให้ไม่เสื่อมไม่ได้
คนขับก็เปรียบเทียบเหมือนกับจิต
จิตเป็นเรื่องของจิต กายเป็นเรื่องของกายเป็นเรื่องปกติธรรมดา เหมือนรถที่เก่า(แก่)
ยอมรับนับถือเป็นเรื่องปกติมากเลย
จิตมีความปรารถนา บัดนี้กลัวมาก ไม่อยากมีร่างกายหรือกลับมาเกิดอีก
พระพุทธเจ้าอยู่ที่ใดร่างกายดับเมื่อใดปรารถนาไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าทันที
ศรัทธาความดีของพระ
เกาะพระพุทธ เกาะพระธรรม
เกาะพระอริยสงฆ์
เกาะพระไว้นึกถึงพระพุทธเจ้าสอนอะไร? นึกถึงความดีของพระสาวกที่ได้เป็นตัวแทนของพระพุทธเจ้านำคำสั่งสอนไปเผยแพร่
อย่าสนใจในจริยาคนอื่น
เพราะการเห็นของเราไม่ครบ
ให้ทราบซึ้งพระคุณของพระพุทธเจ้า
พระธรรม พระอริยสงฆ์
ดีชั่วอย่างไร ในตัวเราเห็นคนอื่นไม่ครบ เฉพาะตัวเรายังเข้าข้างตนเอง ปิดบังตนเอง
ความไม่ดีซ้อนเร้นอยู่ในจิต ที่เห็นดี
คือ ตนเอง พยายามทำความดี พูดจาไพเราะอ่อนหวาน
กริยามารยาทดี กริยาภายนอกบอกไม่ได้ว่าดีหรือไม่ดี? ต้องดูภายในใจ
อย่างไปสนใจจริยาคนอื่น เพราะเราไม่เห็นเขาครบทุกด้าน
